“Skena që të gjithë donim ta dëshmonim”. Kështu titullohet një instalacion i artistit Adhemar Cabral i cili riinterpreton në një format tredimensional një pikturë të piktorit lituanez OIeg Konin me titull “Formula Alone”.
Vepra portretizon Ayrton Senën teksa përgatitet të braktisë rrënojat e Williamsit të tij të dëmtuar, momente pas goditjes në murin e kthesës 'Tamburello' atë ditë të parë fatale të majit tridhjetë vjet më parë. Një ëndërr dhe në të njëjtën kohë një makth për miliona admirues të tre herë kampionit brazilian të botës në Formula 1.
“Uma Outra Estória” (Një tjetër histori), kështu titullohej ekspozita pjesë e së cilës ishte instalacioni i Cabral, i organizuar disa vite më parë në një qendër të madhe tregtare në Sao Paulo, Brazil. Një histori krejt tjetër, ose më saktë fantashkencë. Përtej provokimit artistik, ka diçka të veçantë dhe thellësisht ndjellëse në atë lëvizje lart, në duart që mbështeten në fibrën e karbonit të FW16 të modifikuar dhe në krahët që shtyjnë dhe lëvizin nga jashtë.
Jo vetëm kaq, në versionin 3D të Cabral të pikturës së Koninit dora e djathtë mban flamurin austriak që Ayrton do të kishte dashur ta valëviste për nder të Roland Ratzenberger, i cili ndërroi jetë një ditë më parë disa qindra metra më tutje përgjatë pistës.
Pikturë e lituanezit OIeg Konin
Shkathtësia krijuese, provokimi dhe historia; tridhjetë vjet histori, një periudhë e mjaftueshme dhe e nevojshme kohore për të... edukuar linjat tashmë përfundimtare të një portreti të përfunduar.
Kreativiteti, provokimi dhe historia. Nëse e mendoni mirë, këto janë terma që "i përkasin" Ayrton. Për talentin e tij të jashtëzakonshëm, për personalitetin e tij ndonjëherë të padepërtueshëm, për karizmën e tij dhe mbi të gjitha jashtë garave.
Një dimension i gjerë që vetëm disa nga tridhjetë e katër kampionët e botës në historinë e Formula 1 e kanë të përbashkët. Sipas mendimit tonë, Fangio, Clark, Steuart, Lauda, vetë Senna dhe Hamilton. Ai ishte kampioni i 22-të botëror i serisë që la trajektoren e tij tokësore në ditën e parë të majit, tridhjetë vjet më parë.
Një emër, ai i Ayrton Senna Da Silva, i zhytur tashmë në thellësi të një aventure që i ka kaluar shtatëdhjetë vjetët dhe sot pashmangshmërisht ka konture dhe kontekste shumë larg atyre të fundit të viteve '80 dhe fillimit të viteve '90 .
Ayrton Senna
Nuk ka nevojë të zgjatet shumë, vetëm mendoni për zhdukjen pothuajse të plotë të shkollës braziliane e cila pasi kishte arritur sukses në Kampionatin Botëror me Emerson Fittipaldi (kampioni i trembëdhjetë i botës) në mesin e viteve shtatëdhjetë, do të hapte më tej rrugën e saj me tre kampionatet botërore të Nelson Piquet në dekadën e ardhshme, një shfrytëzim i barazuar nga Senna me tre titujt e tij në 1988, 1990 dhe 1991.
Një përjashtim që vërteton rregullin ishte Felipe Massa, i cili më vonë do t'i afrohej arritjes së madhe në 2008 me atë Ferrarin që Ayrton vetëm e përkëdhelte dhe nuk e prekte kurrë. Senna ishte vetëm një kundërshtar i Ferrarit, duke ëndërruar të bëhej flamuri i saj herët a vonë. Si shumë para dhe pas tij, si të gjithë.
Ndërkohë, tridhjetë vjet janë kohë më se e mjaftueshme për t'i parë të gjitha këto me nostalgji dhe asgjë më shumë, për të mos e tërhequr Ayrton nga kostumi në çdo përvjetor dhe për ta konsideruar misionin e Senës "të përsosur" (edhe pa Ferrarin). Një nga ata që Zoti dërgon herë pas here në Tokë për të treguar rrugën. Madje vetëm një drejtim i mundshëm, një burim frymëzimi për të bërë më mirë dhe më shumë. Nga Stefano Gatti, SportMediaset
Kthesa përkujtimore në Imola, San Marino (Itali)
S.DH/ReportTv.al