1. Saint Omer
Kjo dramë me mendje të ashpër dhe zemërthyese për racën, klasën dhe amësinë ishte hyrja e Francës në garën e Oskarit të vitit të kaluar dhe unë jam ende i hutuar se pse nuk u nominua. Alice Diop e përdor përvojën e saj në krijimin e dokumentarëve, pasi ajo e mbështet historinë e saj në rastin real të një gruaje të re senegaleze në Francë, e akuzuar për braktisjen e foshnjës së saj në një plazh për të vdekur. Diop shpik Ramën, një romanciere shtatzënë që shkon në qytetin e Shën Omerit për të dëshmuar gjyqin, i cili luan në dyshimet dhe frikën e saj. Ndërsa Laurence, nëna në gjyq, Guslagie Malanda është e qetë në mënyrë të panatyrshme, pothuajse e ngrirë në dorëheqje. Kayije Kagame në rolin e Ramës të lejon të shohësh mendjen e saj duke vrapuar dhe zemrën e saj duke i rrahur fort teksa shikon, edhe pse fytyra e saj është e padurueshme. Diop e bazoi dialogun e saj në transkriptet e gjykatës, por rezultatet shkojnë përtej fakteve të thata në faqe për të krijuar një film magjepsës me dy gra të thella dhe të gjalla në ekran. (CJ)
2. Close
Lucas Dhont ndjek debutimin e tij të vlerësuar me çmime, Girl, me një tjetër dramë delikate, por emocionalisht tronditëse, e cila është aq natyrale saqë mund ta ngatërroni me një dokumentar fluturues në mur. Heronjtë e tij janë Léo (Eden Dambrine) dhe Rémi (Gustav de Waele), dy djem 13-vjeçarë që gëzojnë një miqësi intime në Belgjikën bukolike. Por kur ata regjistrohen në një shkollë të re, presioni i bashkëmoshatarëve e shtrin marrëdhënien e tyre deri në pikën e thyerjes. I ndjeshëm mbinjerëzor ndaj dhimbjeve të të qenit adoleshent, Dhont e kupton se nuk duhet bullizëm i hapur për t'i bërë të rinjtë të ndihen sikur janë nën sulm të padurueshëm. Mjaftojnë pyetjet e rastësishme të shokëve të klasës së djemve për t'i ndryshuar përgjithmonë. (NB)
3. John Wick: Chapter 4
Pjesa më e fundit e ekskluzivitetit të mbushur me aksion artistik me Keanu Reeves si vrasësin për të cilin kemi rrënjë nuk ka konkurrencë për filmin komercial më të mirë të vitit deri më tani. Me një çmim shumë milionë dollarësh mbi kokën e tij, Wick kanalizon James Bondin e tij të brendshëm, duke ecur nëpër glob nëpër Paris, Berlin dhe Osaka, duke u përpjekur të shmangë vrasjen. Kjo hyrje është më e madhe dhe më e spërkatur se hyrjet e mëparshme të Wick, dhe regjisori Chad Stahelski e bën atë sadopak vizualisht mahnitës dhe argëtues, me veprime plot me arte marciale, armë dhe shpata. Personazhi i pëlqyeshëm i Reeves na ndihmon të lidhemi me një personazh që kohë më parë ka humbur numërimin e trupave që ai ka dërguar në rrugën e tyre. Ian McShane është gjithmonë një kënaqësi si kolegu urban i Wick-ut, Winston, dhe filmi na jep një shans më shumë për të parë Lance Reddick, i cili vdiq kohët e fundit, si portier, Charon. (CJ)
4. Holy Spider
Merimanga e tmerrshme e Shenjtë e Ali Abbasit bazohet në historinë e vërtetë të një ndërtuesi të martuar (Mehdi Bajestani) i cili vrau 16 punonjëse seksi në qytetin e shenjtë të Iranit të Mashhadit në vitin 2000 dhe 2001. Në rolin kryesor luan Zar Amir Ebrahimi (fitues i çmimit për aktoren më të mirë në Kanë). gazetari i vendosur që heton krimet, në fillim duket se është një pjesë shoqëruese atmosferike e Heshtjes së Qengjave dhe dramave të tjera vrasëse serike të ekranit të madh. Kthesa provokuese është se disa qytetarë dhe politikanë e shohin vrasësin si një hero lokal në një kryqëzatë morale. Pas emocioneve të përgjithshme, Holy Spider është një ekzaminim i mizogjinisë në mbarë shoqërinë që duket edhe më i mprehtë në vazhdën e protestave të Mahsa Amini. (NB)
5. The Worst Ones
Ndonjëherë aktorët joprofesionistë mund të duken jashtëzakonisht të panatyrshëm në ekran, por e kundërta është e vërtetë në këtë trillim të mprehtë, serioz por të lehtë për fëmijët dhe adoleshentët në një lagje të rrënuar në Francën veriore. Mendja e metadramës është se studentë të vërtetë po rekrutohen për të luajtur variacione imagjinare të tregimeve të tyre në ekran. Ky është pikërisht procesi që regjisorët Lise Akoka dhe Romane Gueret, ish-drejtore të kastit, të punësuar në realizimin e filmit "The Worst Ones", titulli i të cilit i referohet reputacionit të keq të fëmijëve që marrin pjesë. Dy fëmijët dhe dy adoleshentët që luajnë këtu janë magjepsës, me prezencë të integruar në ekran, teksa merren dhe qeshin me burrin e pashpirt e të mesëm që i drejton. Fitues i çmimit kryesor në seksionin Un Certain Regard në Kanë vitin e kaluar, The Worst Ones ka një lehtësi jo modeste, por bëhet një vështrim i zhytur në mendime në shfrytëzimin dhe vojeurizmin e xhirimit të jetëve reale. (CJ)
6. OE
Kur një cirk polak mbyllet, një nga interpretuesit e tij, një gomar, dërgohet të jetojë në një qendër kuajsh. Por ai nuk qëndron atje për shumë kohë. Në vend të kësaj, heroi ynë me veshë të gjatë lëviz nëpër Evropë, përmes një serie episodesh të ndryshme në zhanre të ndryshme, sikur të jetë i ftuar në një sërë filmash të tjerë. Ajo që i bashkon aventurat e tij picareske , të cilat u frymëzuan nga Au Hasard Balthazar i Robert Bresson-it, është ankthi i tyre ndaj çnjerëzimit të njeriut ndaj njeriut (dhe çnjerëzimit të njeriut ndaj gomarit) dhe kamerave, montazhit dhe muzikës së tyre befasuese psikedelike. Jerzy Skolimowski, drejtori i OE, mund të jetë 84 vjeç, por ai kurrë nuk ka qenë më i angazhuar apo më energjik. Nuk do të shohim një film tjetër këtë vit që të jetë kaq ekstravagant i çuditshëm, por kaq i ëmbël, i dashur dhe djallëzor. (NB)
7. Return to Seoul
Filmi në shkallë të vogël i Davy Chou është jashtëzakonisht i zakonshëm në premisat e tij. Fredi, një grua koreane në mesin e të 20-ave, e cila u birësua si foshnjë dhe u rrit në Francë, udhëton në Seul dhe kërkon pa dëshirë prindërit e saj të lindjes. Por ndërsa vazhdon, historia kërcen përpara dy vjet, pastaj pesë, dhe përshkruan ndjenjën e identitetit të Freddie-t në kthesa të papritura, tërësisht bindëse. A është ajo franceze apo koreane; është pamja e saj e një studenteje grunge apo e një biznesmeneje glam; dëshiron të gjejë nënën e saj apo jo? Park Ji-Min është i gjallë dhe na mban të pakujdesshëm si Freddie, dhe Chou ofron një stil të freskët dhe tërheqës. Ai e vendos historinë në hapësira të zakonshme – rrugë të ngushta, zyra, restorante – me një pamje të lëmuar dhe ndjesi intime. Titulli origjinal në anglisht kap më mirë rrotullimin emocionues të identitetit të filmit: Të gjithë njerëzit që nuk do të jem kurrë. (CJ)
8. Infinity Pool
Hyrja më e fundit në nëngzhanrin në rritje "të pasurit kalojnë një kohë të keqe në një ishull", Infinity Pool shkëlqen me reflektimet e Trekëndëshit të Trishtimit , Menusë dhe Qepës së Xhamit, megjithëse është më i turbullt dhe më toksik se secili prej tyre. Alexander Skarsgård luan rolin e një autori në vështirësi që viziton një vendpushim ekskluziv plazhi me gruan e tij të pasur. Ai zbulon shumë vonë se vendi ka një politikë të ekzekutimit të menjëhershëm për krime të caktuara, dhe pushimet e tij nga ferri bëhen më të përgjakshme dhe më të çuditshme, që atëherë. Është e vërtetë që si personazhi ashtu edhe filmi humbasin rrugën e tyre, por kjo vorbull e kinemasë ekstreme dëshmon se bashkë-ylli i saj, Mia Goth (e cila është po aq mbresëlënëse në Pearl), është një nga aktoret më të jashtëzakonshme të brezit të saj, dhe se shkrimtari-regjisori i saj, Brandon Cronenberg, është mjaft i talentuar në vetvete, saqë ndoshta duhet të ndalojmë së krahasuari atë me babain e tij, David Cronenberg. (NB)
9. Polite Society
Një komedi kulturale e sjelljes me një kthesë horror meme, filmi i Nida Manzoor (Ne jemi Lady Parts) është një nga filmat më të freskët dhe më argëtues të vitit.. Zgjedhja e parë krijuese e Manzoor është të krijojë një heroinë të pamundur adoleshente, Ria (Priya Kansara), një vajzë londineze me prejardhje pakistaneze, e cila është e vendosur të bëhet një marifet, duke shtuar talentin dhe aksionin e arteve marciale në film. Më pas Manzoor i shtohet aksioneve, kur motra e madhe e Rias vendos të martohet me një burrë të pasur e të pashëm, për të cilin Ria dyshon se nuk është ashtu siç duket. Nëna e tij mbizotëruese, kontrolluese ka një buzëqeshje të keqe, të denjë për një zuzar të Disney-t. Ndërsa elementët e çuditshëm grumbullohen, filmi ndërthur me gëzim të gjithë elementët e tij, nga skemat komike të Ria-s për të penguar dasmën, te skena e saj e kërcimit gati për Bollywood dhe portretet e nuancuara të prindërve të saj mirëkuptues, duke krijuar një zhurmë të zgjuar dhe plotësisht të këndshme. (CJ)
10. How to Blow Up a Pipeline
Frymëzuar nga libri jo-fiction i Andreas Malm, ky thriller indie i padurueshëm i tensionuar prezanton një grup eko-aktivistësh që po planifikojnë të bombardojnë një tubacion nafte në Teksasin Perëndimor. Ata të gjithë janë lënduar nga ndotja, lakmia e korporatave dhe kriza klimatike, dhe kjo, ata besojnë, është e vetmja mënyrë për të luftuar. Duke u ndarë mes përgatitjeve të tyre nervoze dhe historive të pasme që i çuan në Teksas, filmi i fokusuar fort i Daniel Goldhaber i bën jehonë disa filmave klasikë të grabitjes – në veçanti Reservoir Dogs – por ka disa dallime thelbësore. Kriminelët nuk janë të motivuar nga lakmia, detajet e prodhimit të bombave të tyre amatore janë në mënyrë magjepsëse specifike dhe, për shkak se ata merren me kimikate shpërthyese, ata janë gjithmonë në rrezik të vrasin veten aksidentalisht. (NB)
11. Showing Up
Michelle Williams dhe Hong Chau, të dy të nominuar për Oscar nga sezoni i kaluar, luajnë në filmin e Kelly Reichardt nga jeta e një artisti, të vendosur në një kolegj arti në Portland, Oregon. Williams luan Lizzy-n, e cila punon në zyrën e kolegjit çdo ditë dhe në kohën e saj krijon figura modeste, të bukura prej balte të grave në poza pak të shtrembëruara. Chau shton humorin si fqinji dhe pronari i saj i zhytur në vetvete, i cili krijon instalime me madhësi dhomë. Ndërsa ata të dy përgatiten për hapjet e tyre, Lizzy gjithashtu përballet me babanë e saj femëror (Judd Hirsch) dhe vëllain e trazuar emocionalisht (John Magaro). Williams ka luajtur në disa nga filmat më të mirë të Reichardt, duke përfshirë Wendy dhe Lucy dhe Meek's Cutoff, dhe ajo krijon një personazh tjetër të gjallë, të zhvilluar shumë këtu, një grua të zakonshme pa ëndrra të egra për famë, e cila thjesht i është përkushtuar artit si mënyrë jetese. Reichardt' Filmat e tij ndonjëherë janë shumë të ngadalshëm, por shfaqja tërheqëse dhe e lehtë është një përjashtim i lumtur. (CJ)
12. Suzume
Suzume është një nxënëse adoleshente që zbulon se dyert e braktisura në qytetet e braktisura në të gjithë Japoninë mund të përdoren si portale për një dimension tjetër. Tani i takon asaj të ndalojë një përbindësh shkatërrues që të kalojë nëpër ato dyer, me ndihmën e një djali që është kthyer në një karrige dhe një koteleje që flet që mund të jetë një perëndeshë. Po, anime e re apokaliptike nga Makoto Shinkai (Emri yt, moti me ty) është një vepër mahnitëse e imagjinatës, por regjisori-regjisori balancon fantazinë magjike me ngrohtësinë, humorin dhe shqetësimin e thellë për vendin e tij. Bërat mitike të Suzume janë vendosur në një Japoni të pikturuar të mrekullueshme dhe të njohur, dhe ajo dhe miqtë e saj janë njerëz të zakonshëm me shpresa dhe keqardhje të zakonshme – dhe kjo përfshin djalin që është kthyer në një karrige. (NB)
M.T/ReportTv.al