TIRANE - Mbrëmjet tek Blloku i dominojnë club-et e zhurmshme deri në orët e vona të natës dhe jeta e qejfit mes pijeve dhe shoqërisë. Aq i dendur është ky argëtim sa të duket e vështirë të gjesh një qoshe romantike ku të shijosh kuzhinë të zgjedhur, plot elegancë, klas dhe shije. Ndonëse ka fare pak muaj që është hapur, e plot dy muaj që pragun e tij rikonstruktohet rruga, “Ndryshe”, një cep jo i parëndësishëm i Charl’s spikat.
Pasi kalon çakullin që për dy javë pritet të fshihet nën shtresën e asfaltit hyn në brendësi të “Ndryshe”. Ambjent I vogël por romantik. Aspak i rënduar me detaje. Sheh menunë dhe kupton se ftesa për të shijuar gatime që nuk gjenden lehtë në metropolin tonë,është mirëfilli ndryshe për ata që duan të hanë vërtet mirë.
Jo vetëm për menynë e përzgjedhur, gatime me bazë mishi ku spikasin receta të ndryshme me mish rose që nga supa e deri tek pjata kryesore, por edhe sepse krejt rastësisht mund të shërbehesh nga një shef kuzhine tepër i vecantë . Artan Imami, nuk i ka cuditur miqtë e tij të ngushtë, por fansat patjetër që i ka lënë gojëhapur teksa ka postuar një foto të tij në Facebook, ku shfaqet me përparësen e kuzhinës përpara disa pjatave të stisura për bukuri.
E ftuar në restorantin së pari takova Oerd Imamin i cili është kushëriri i Artanit dhe së bashku me të “ndajnë” kuzhinën, ku sigurisht Oerdi është kryesori. Ndërkohë që Artani po kthehej nga dyqani i peshkut duke shijuar një Chardonay me fruta të thata pyes Oerdin: “Pse “Ndryshe”? Pasi u mendua pak në mënyrë lakonike ai më tha: Sepse përvec recetave tradicionale, ato më të suksesshmet janë gatimet me mish kau dhe gatimi i rosës.
Një kuzhinë që përfshin gjithçka nga ajri, toka dhe uji, me një aromë mesdhetare, bashkuar me eksperiencën e tij në Amerikë dhe parapëlqimin për kuzhinën franceze… “Ndërsa Tani është tifoz i kuzhinës italiane”, qesh ai. “Ajo që e bën ndryshe janë çmimet, të cilat janë normale. Pas këtyre fjalëve Artan Imami shfaqet në derën e restorantit gati për të darkuar dhe për të zbuluar për lexuesit e Fundjavës, anën tjetër të tij, të panjohur për publikun e gjerë.
Pasioni juaj për gatimin dhe hapja e restorantit ishte një befasi për shumë prej fansave tuaj.
Në fakt kjo nuk është një gjë e re, është një qoshe, një pjesë e oborrit të Charls Bistro, që është klubi im bashkë me partnerët. Këtë pjesë të oborrit e mora dhe improvizova një vend për të ngrënë unë bashkë me shoqërinë time. Vumë një zgarë aty sepse mua më pëlqen shumë gatimi në prush. Pasi e mbajta për dy vjet duke gatuar vetë, për veten dhe për shoqërinë, më dukej llastim i madh të mbaja në mes të bllokut një ambjent vetëm për vete dhe meqënëse koha e bollëkut mbaroi, (qesh) e kthyem në biznes.
Lidhja juaj me gatimin?
Lidhja ime me gatimin ka të bëjë së pari me të qenit klient shumë i mirë i restoranteve brenda dhe jashtë Shqipërisë. Kjo është një përparësi e madhe që ua vë në dukje kuzhinierëve me të cilët bashkëpunoj (qesh). Ndërsa kronologjikisht, duke qenë nipi i një gjyshi dhe daje gjuetar, dhe një mamaje nga Korca, s’ka se si të mos e kem në “gen” gatimin. Aq më tepër sot, kur në treg mund të gjesh ushqime të shumëllojshme dhe libra kuzhine shumë të mirë. Sfida që një recetë ta materializosh në kuzhinë është për mua një lloj antistresi, që në fund përgjithësisht më shpërblehet.
Si filluat të gatuanit?
Në 1991 ne kishim një biznes privat, disa famaci me partnerë italianë. Ishin vite te veshtira dhe ata i sillnin të gjitha gjërat me vete, përvec perimeve që ne i kemi shumë të shijshme. Kishin marrë dhe një vilë ku banonin dhe njohja ime e parë me kuzhinën itlaiane ishte dita kur gruaja e njërit prej tyre, më thotë që do të gatuante spageti. Unë kisha një uri të llahtarshme.
Unë mendova se ajo do të bënte makarona me gjalpë, ajo filloi të thoshte që domatet i kemi, por hudhrat ku janë? Unë thashë me vete: ”Bobo mbeta pa ngrënë…!”. Pastaj ajo kërkoi vajin e ullirit dhe unë përsëri mendova: ”Obobo mbeta pa ngrënë fare…!”. Kur ajo kërkoi sheqerin unë mendova: ”Iku fare gatimi”. Ajo kërkoi edhe majdanozin dhe unë mendova se asaj recete i kishte mbetur vetëm t’i hidhje benzinë, aq e tmerrshme mu duk.
Në fakt ishin makaronat e para të cilat më kanë shijuar jashtëzakonisht. Fill pas kësaj shkova në Itali dhe aty fillova te njihem me kuzhinën italiane.Ne fakt ajo nuk ishte nje njohje, ishte nje tronditje, sigurisht per mire. Edhe pastaj në Tiranë u hap restoranti i parë italian “La Perla” ku ne mblidheshim dhe aty fillova të mësoja recetat e para nga kuzhinier italian.
Blini shumë libra kuzhine?
Po blej shumë.
Pazari është një pjesë e rëndësishme e gatimit…
Është qejf i madh kur shkon të bësh pazarin.
Duhet të dish të zgjedhësh….
Më së shumti duhet ta kesh mirë me kasapin, me atë që ka peshkun më të mirë. Është qejf i madh të zgjedhësh frutat dhe zarzavatet, erëzat e freskëta, është si një gjueti.
Bëni gjueti për mallin apo për cmimin?
Jo vetëm për mallin.
Keni krahasuar rolin në skenë me rolin në kuzhinë….
Në të dyja “skenat” duhet të luash me qejf dhe i frymëzuar. Në kuzhinën e teatrit, sikurse edhe në kuzhinën e një restoranti ka shumë sekrete, por sekreti kryesor i suksesit është të pasurit gëzim dhe frymëzim në atë që bën.
Receta që parapëlqeni?
Pastat sic i thonë italianët, apo makaronat i gatuaj në dhjetëra mënyra.
Sekreti i një paste të mirë?
Sekreti është të përdorësh pasta me grurë të fortë, ta ziesh al dente sic thonë italianët, pastaj vaji i ullirit cilësor, hudhrat, jo hudhrat kineze, por ato shqiptare sepse kanë karakter, kanë shije. Mua më lëshon goja lëng sapo them vaj ulliri dhe hudhra. (qesh)Dhe pastaj cdo gjë tjetër dhe janë me dhjetëra e dhjetëra përbërësit që i shtohen kësaj baze. Domatja e para. I gjithë sekreti është salca e bollshme dhe lënia në atë salcë rreth 1 minutë e gjysmë që makaronat të mund ta përthithin, kuptohet salcën.
Mbetet akoma në fuqi shprehja “Rruga për në zemër kalon nga stomaku”?
Sigurisht që të gjithë ne duam të jemi të pëlqyeshëm, sidomos në sytë e femrave. Është një surprizë e bukur për femrat kur mashkulli di të gatuajë dhe më shumë akoma kur di të gatuajë mirë. Dhe pastaj t’i shërbesh një femre dhe të hash së bashku me të është një gjë që vlerësohet mjaft dhe në fund shpërblehet… kuptohet (qesh)
Cilat janë “rrengjet” e një gatimi të mirë për një femër?
Të gatuash për një femër të cilën e do sigurisht që është një nga momentet ku tregohet kujdesi maksimal, duke filluar qe me shtrimin e tavolinës, sikurse zgjedhja e verërave që do shoqërojnë ushqimin. Mundësisht njëra prej pjatave duhet të jetë e tillë që ajo të hajë me dorë, sepse të ngrënit me dorë është më intim, më sensual. Gjithmonë ushqimi duhet të ketë pak më shumë kripë se sa duhet që ajo të pijë pak më shumë verë se sa duhet.
E provoni ushqimin kur gatuani?
Unë për vete kur gatuaj nuk e provoj kurrë. Asnjëherë, fare absolutisht. Të gjithën e kam në kokë, e di se cfarë do të bëj dhe me sy e di si është. Kaq mjafton. E di cfarë po bëhet në tenxhere apo në tigan.
Meshkujt apo femrat janë më mirë në kuzhinë?
Kam përshtpyjen që meshkujt kanë një imagjinatë më krijuese sesa femrat, janë më te sigurt mbase. Dhe e verteta eshte qe shumica e chef-ave më të mirë botërorë janë meshkuj.
Përvec gatimit, hob tjetër brenda kësaj sfere?
Vera. Kujtoja se për verën mësohej vetëm duke pirë. Sigurisht që dicka mëson, por kur bëra një kurs somelierie fillova të kuptoja që dija shumë pak.
Kursi u bë nga pasioni apo nga lidhja me biznesin?
Ishte cështje kurioziteti. Ndodhi kur fillova biznesin e verërave, që filloi si me shaka, por tani është kthyer në një biznes serioz. Duke parë te verat spanjolle që raporti cmim cilësi ishte nga më të mirët, të mërzitur nga abuzimet me çmimet për verërat që pinim, e filluam këtë biznes për të mirën tonë, kuptohet edhe të të tjerëve. Nëse ata që e prodhojne jane te ndershem, po aq ndershmeri ka edhe nga ne qe e shesim. Gjithmonë një raport i ndershëm çmim-cilësi.
Sa vite u bënë?
Gati 9 vite, me verëra kryesisht spanjolle, por edhe italiane. Edhe këtu në restorant mbizotërojnë verëra spanjolle, sigurisht edhe etiketa të rëndësishme franceze.
Në filmin “No reservation” dy shefa kuzhine dashurohen, Catherinë Zeta Jones dhe Aaron Eckhart. Sikur të bëhej një version shqiptar do ta kishit pranuar një rol?
Me Catherinën? Pranoj… (qesh)
Kur do të jeni sërish në teatër?
Po mendoj të filloj tani së shpejti. Jam duke pritur dramatizimin e një vepre të Kadaresë dhe pritet një miratim nga ana e shkrimtarit. Nuk mund ta them titullin por është një nga veprat më të bukura të Kadaresë.
… E ndërsa unë me Artanin bisedonim, Oerdi në kuzhinë përgatiti dhe na serviri në tavolinë së pari një sallatë jeshile me salcë avokado, një pjatë me kërpudha Portabella me salcë gorgonzola dhe një rosë të shkriftuar me salcë Hoisin, me fara pishe e me të cilat ne mbaruam shishen e Chardonnays. Këmbëngulja e Oerdit për rosën vazhdoi me një rosë të mbushur me mollë jeshile dhe kërpudha, e gatuar me konjak 10 vjevcar.
Ndërkohë na kishte hapur një shishe Rose, që ishte një surprizë e bukur për mua. Të vendosur të dy që t’i vinin shkelmin vendimit tim për dietën, në tavolinë u vu edhe një bërxollë gjigande e gatuar në tigan e pastaj në furrë, shoqëruar me pure patate të përzier mistershem me mustardë dhe aceto balsamiko, shoqëruar kjo me një nga Cabernet Sauvignon për të cilin thuhet se është ndër më të mirët në botë, “Mas La Plana” i 2001.
Shkrimi u botua sot në Suplementin Fundjava në gazetën Shqiptarja.com (print) 19.04.2013
Redaksia Online
(b.m/shqiptarja.com)
Pasi kalon çakullin që për dy javë pritet të fshihet nën shtresën e asfaltit hyn në brendësi të “Ndryshe”. Ambjent I vogël por romantik. Aspak i rënduar me detaje. Sheh menunë dhe kupton se ftesa për të shijuar gatime që nuk gjenden lehtë në metropolin tonë,është mirëfilli ndryshe për ata që duan të hanë vërtet mirë.
Jo vetëm për menynë e përzgjedhur, gatime me bazë mishi ku spikasin receta të ndryshme me mish rose që nga supa e deri tek pjata kryesore, por edhe sepse krejt rastësisht mund të shërbehesh nga një shef kuzhine tepër i vecantë . Artan Imami, nuk i ka cuditur miqtë e tij të ngushtë, por fansat patjetër që i ka lënë gojëhapur teksa ka postuar një foto të tij në Facebook, ku shfaqet me përparësen e kuzhinës përpara disa pjatave të stisura për bukuri.
E ftuar në restorantin së pari takova Oerd Imamin i cili është kushëriri i Artanit dhe së bashku me të “ndajnë” kuzhinën, ku sigurisht Oerdi është kryesori. Ndërkohë që Artani po kthehej nga dyqani i peshkut duke shijuar një Chardonay me fruta të thata pyes Oerdin: “Pse “Ndryshe”? Pasi u mendua pak në mënyrë lakonike ai më tha: Sepse përvec recetave tradicionale, ato më të suksesshmet janë gatimet me mish kau dhe gatimi i rosës.
Një kuzhinë që përfshin gjithçka nga ajri, toka dhe uji, me një aromë mesdhetare, bashkuar me eksperiencën e tij në Amerikë dhe parapëlqimin për kuzhinën franceze… “Ndërsa Tani është tifoz i kuzhinës italiane”, qesh ai. “Ajo që e bën ndryshe janë çmimet, të cilat janë normale. Pas këtyre fjalëve Artan Imami shfaqet në derën e restorantit gati për të darkuar dhe për të zbuluar për lexuesit e Fundjavës, anën tjetër të tij, të panjohur për publikun e gjerë.
Pasioni juaj për gatimin dhe hapja e restorantit ishte një befasi për shumë prej fansave tuaj.
Në fakt kjo nuk është një gjë e re, është një qoshe, një pjesë e oborrit të Charls Bistro, që është klubi im bashkë me partnerët. Këtë pjesë të oborrit e mora dhe improvizova një vend për të ngrënë unë bashkë me shoqërinë time. Vumë një zgarë aty sepse mua më pëlqen shumë gatimi në prush. Pasi e mbajta për dy vjet duke gatuar vetë, për veten dhe për shoqërinë, më dukej llastim i madh të mbaja në mes të bllokut një ambjent vetëm për vete dhe meqënëse koha e bollëkut mbaroi, (qesh) e kthyem në biznes.
Lidhja juaj me gatimin?
Lidhja ime me gatimin ka të bëjë së pari me të qenit klient shumë i mirë i restoranteve brenda dhe jashtë Shqipërisë. Kjo është një përparësi e madhe që ua vë në dukje kuzhinierëve me të cilët bashkëpunoj (qesh). Ndërsa kronologjikisht, duke qenë nipi i një gjyshi dhe daje gjuetar, dhe një mamaje nga Korca, s’ka se si të mos e kem në “gen” gatimin. Aq më tepër sot, kur në treg mund të gjesh ushqime të shumëllojshme dhe libra kuzhine shumë të mirë. Sfida që një recetë ta materializosh në kuzhinë është për mua një lloj antistresi, që në fund përgjithësisht më shpërblehet.
Si filluat të gatuanit?
Në 1991 ne kishim një biznes privat, disa famaci me partnerë italianë. Ishin vite te veshtira dhe ata i sillnin të gjitha gjërat me vete, përvec perimeve që ne i kemi shumë të shijshme. Kishin marrë dhe një vilë ku banonin dhe njohja ime e parë me kuzhinën itlaiane ishte dita kur gruaja e njërit prej tyre, më thotë që do të gatuante spageti. Unë kisha një uri të llahtarshme.
Unë mendova se ajo do të bënte makarona me gjalpë, ajo filloi të thoshte që domatet i kemi, por hudhrat ku janë? Unë thashë me vete: ”Bobo mbeta pa ngrënë…!”. Pastaj ajo kërkoi vajin e ullirit dhe unë përsëri mendova: ”Obobo mbeta pa ngrënë fare…!”. Kur ajo kërkoi sheqerin unë mendova: ”Iku fare gatimi”. Ajo kërkoi edhe majdanozin dhe unë mendova se asaj recete i kishte mbetur vetëm t’i hidhje benzinë, aq e tmerrshme mu duk.
Në fakt ishin makaronat e para të cilat më kanë shijuar jashtëzakonisht. Fill pas kësaj shkova në Itali dhe aty fillova te njihem me kuzhinën italiane.Ne fakt ajo nuk ishte nje njohje, ishte nje tronditje, sigurisht per mire. Edhe pastaj në Tiranë u hap restoranti i parë italian “La Perla” ku ne mblidheshim dhe aty fillova të mësoja recetat e para nga kuzhinier italian.
Blini shumë libra kuzhine?
Po blej shumë.
Pazari është një pjesë e rëndësishme e gatimit…
Është qejf i madh kur shkon të bësh pazarin.
Duhet të dish të zgjedhësh….
Më së shumti duhet ta kesh mirë me kasapin, me atë që ka peshkun më të mirë. Është qejf i madh të zgjedhësh frutat dhe zarzavatet, erëzat e freskëta, është si një gjueti.
Bëni gjueti për mallin apo për cmimin?
Jo vetëm për mallin.
Keni krahasuar rolin në skenë me rolin në kuzhinë….
Në të dyja “skenat” duhet të luash me qejf dhe i frymëzuar. Në kuzhinën e teatrit, sikurse edhe në kuzhinën e një restoranti ka shumë sekrete, por sekreti kryesor i suksesit është të pasurit gëzim dhe frymëzim në atë që bën.
Receta që parapëlqeni?
Pastat sic i thonë italianët, apo makaronat i gatuaj në dhjetëra mënyra.
Sekreti i një paste të mirë?
Sekreti është të përdorësh pasta me grurë të fortë, ta ziesh al dente sic thonë italianët, pastaj vaji i ullirit cilësor, hudhrat, jo hudhrat kineze, por ato shqiptare sepse kanë karakter, kanë shije. Mua më lëshon goja lëng sapo them vaj ulliri dhe hudhra. (qesh)Dhe pastaj cdo gjë tjetër dhe janë me dhjetëra e dhjetëra përbërësit që i shtohen kësaj baze. Domatja e para. I gjithë sekreti është salca e bollshme dhe lënia në atë salcë rreth 1 minutë e gjysmë që makaronat të mund ta përthithin, kuptohet salcën.
Mbetet akoma në fuqi shprehja “Rruga për në zemër kalon nga stomaku”?
Sigurisht që të gjithë ne duam të jemi të pëlqyeshëm, sidomos në sytë e femrave. Është një surprizë e bukur për femrat kur mashkulli di të gatuajë dhe më shumë akoma kur di të gatuajë mirë. Dhe pastaj t’i shërbesh një femre dhe të hash së bashku me të është një gjë që vlerësohet mjaft dhe në fund shpërblehet… kuptohet (qesh)
Cilat janë “rrengjet” e një gatimi të mirë për një femër?
Të gatuash për një femër të cilën e do sigurisht që është një nga momentet ku tregohet kujdesi maksimal, duke filluar qe me shtrimin e tavolinës, sikurse zgjedhja e verërave që do shoqërojnë ushqimin. Mundësisht njëra prej pjatave duhet të jetë e tillë që ajo të hajë me dorë, sepse të ngrënit me dorë është më intim, më sensual. Gjithmonë ushqimi duhet të ketë pak më shumë kripë se sa duhet që ajo të pijë pak më shumë verë se sa duhet.
E provoni ushqimin kur gatuani?
Unë për vete kur gatuaj nuk e provoj kurrë. Asnjëherë, fare absolutisht. Të gjithën e kam në kokë, e di se cfarë do të bëj dhe me sy e di si është. Kaq mjafton. E di cfarë po bëhet në tenxhere apo në tigan.
Meshkujt apo femrat janë më mirë në kuzhinë?
Kam përshtpyjen që meshkujt kanë një imagjinatë më krijuese sesa femrat, janë më te sigurt mbase. Dhe e verteta eshte qe shumica e chef-ave më të mirë botërorë janë meshkuj.
Përvec gatimit, hob tjetër brenda kësaj sfere?
Vera. Kujtoja se për verën mësohej vetëm duke pirë. Sigurisht që dicka mëson, por kur bëra një kurs somelierie fillova të kuptoja që dija shumë pak.
Kursi u bë nga pasioni apo nga lidhja me biznesin?
Ishte cështje kurioziteti. Ndodhi kur fillova biznesin e verërave, që filloi si me shaka, por tani është kthyer në një biznes serioz. Duke parë te verat spanjolle që raporti cmim cilësi ishte nga më të mirët, të mërzitur nga abuzimet me çmimet për verërat që pinim, e filluam këtë biznes për të mirën tonë, kuptohet edhe të të tjerëve. Nëse ata që e prodhojne jane te ndershem, po aq ndershmeri ka edhe nga ne qe e shesim. Gjithmonë një raport i ndershëm çmim-cilësi.
Sa vite u bënë?
Gati 9 vite, me verëra kryesisht spanjolle, por edhe italiane. Edhe këtu në restorant mbizotërojnë verëra spanjolle, sigurisht edhe etiketa të rëndësishme franceze.
Në filmin “No reservation” dy shefa kuzhine dashurohen, Catherinë Zeta Jones dhe Aaron Eckhart. Sikur të bëhej një version shqiptar do ta kishit pranuar një rol?
Me Catherinën? Pranoj… (qesh)
Kur do të jeni sërish në teatër?
Po mendoj të filloj tani së shpejti. Jam duke pritur dramatizimin e një vepre të Kadaresë dhe pritet një miratim nga ana e shkrimtarit. Nuk mund ta them titullin por është një nga veprat më të bukura të Kadaresë.
… E ndërsa unë me Artanin bisedonim, Oerdi në kuzhinë përgatiti dhe na serviri në tavolinë së pari një sallatë jeshile me salcë avokado, një pjatë me kërpudha Portabella me salcë gorgonzola dhe një rosë të shkriftuar me salcë Hoisin, me fara pishe e me të cilat ne mbaruam shishen e Chardonnays. Këmbëngulja e Oerdit për rosën vazhdoi me një rosë të mbushur me mollë jeshile dhe kërpudha, e gatuar me konjak 10 vjevcar.
Ndërkohë na kishte hapur një shishe Rose, që ishte një surprizë e bukur për mua. Të vendosur të dy që t’i vinin shkelmin vendimit tim për dietën, në tavolinë u vu edhe një bërxollë gjigande e gatuar në tigan e pastaj në furrë, shoqëruar me pure patate të përzier mistershem me mustardë dhe aceto balsamiko, shoqëruar kjo me një nga Cabernet Sauvignon për të cilin thuhet se është ndër më të mirët në botë, “Mas La Plana” i 2001.
Shkrimi u botua sot në Suplementin Fundjava në gazetën Shqiptarja.com (print) 19.04.2013
Redaksia Online
(b.m/shqiptarja.com)